Toen mske besloot dat ze, als ze ooit kinderen had, die anders ging opvoeden dan moe had gedaan, wist ze eigenlijk niet wat dat eigenlijk zou ingehouden hebben. Ze had daarvoor ook geen vastomlijnd plan. Ze reageerde naargelang het ogenblik of het probleem dat zich voordeed.

Nu hoort en ziet ze dingen die ze onbegrijpelijk vindt. Ouders waarvan de ene alles toegeeft terwijl de andere te streng is. En ze vraagt zich af waarom, omdat het kind deze of gene ouder liever zou zien?

Eerlijkheidshalve gezegd, het is ooit één keer voorgevallen dat mske “néén” zei, waarop het aan Ex gevraagd werd en hij “ja” zei. Maar mske en Ex waren daarna altijd op hun qui-vive. Altijd werd de vraag gesteld: “heb je dat aan mama/papa al gevraagd?” Uiteindelijk wisten Zus en Zoneke dat en probeerden het niet meer.

Later hoorde mske dat er veel jongeren, nog minderjarig op de dool waren. Gewoon omdat hun ouders hen niet meer aankonden, omdat er geen tijd noch plaats meer was voor hen.

mske vindt dat toch geweldig op middeleeuwse histories gaan lijken waar de jeugd de wereld introk. Nu trekken ze de wereld niet in, maar stappen naar het OCMW, dat hen dan een bestaansminimum uitkeert dat bij de ouders teruggevorderd wordt.

Arme wereld waarin je jezelf tegen je kinderen moet beschermen.