Altijd hetzelfde met mske! Toen ze die dag ziek was zijn ze natuurlijk niet gaan stappen en gisteren voelde ze zich nu ook nog niet zo schitterend om een stapke te gaan zetten, maar vandaag was er geen houden aan. Ze had gezegd: “een klein toerke”, maar volgens Slow is dat toerke zo klein nog niet.

Onderweg groetten ze de mensen in de tuintjes. En ineens staat daar achter een hoekje een blote madam en Slow groet die eveneens heel galant. En mske, die het beeld al had zien staan, zei: “Zeg wieten, wij wonen hier wel hé!”

Maar op de veldweg kregen ze wind-op-kop en mske kreeg geen adem meer. Eens terug in de bewoonde wereld dacht ze van hare sus ging vallen en hield zich stevig aan Slow vast.

Het was hoog tijd dat ze thuis was en kon gaan zitten. En ze was boos op zichzelf. Anderhalf jaar geleden, klom ze nog in de Alpen als een berggeit en nu moet ze aan de arm hangen – “kabassen” noemt Slow dat.