Door dat bezoek op het kerkhof van woensdag weet mske nu dat Zuster Germaine al 20 jaar overleden is.

Maar op één van de verse graven, waar nog geen steen op stond, stond een naam en die naam roept dan weer herinneringen op aan één van de weinige mensen van wie ze les kreeg, die blijkbaar niet in de manipulaties van moe getrapt is. Die haar bij de verhuis bovendien nog een geschenkje meegaf: een knipboek met een jongetje en een meisje en een hele garderobe voor beiden. Die moesten uitgeknipt worden en dan kon je hen kleden en herkleden. Dat moe die uiteindelijk uitknipte heeft nooit afgedaan aan de waarde die mske aan dat geschenk heeft gehecht. En na de verhuis kwam er een dikke omslag met een brief van die lerares en vele kleine briefjes van de kindjes uit die klas. mske heeft die nog jaren bewaard.

Zij was ook de dame die beweerde dat maneschijter het Algemeen Beschaafd was voor “moaneschitre”.

En toen Broer haar een tijdje geleden liet weten dat Zuster Arnolda overleden was, heeft hij niets van deze vrouw gezegd. Maar hij zal haar waarschijnlijk niet gekend hebben.

In ieder geval een veel te laat “bedankt, juffrouw Antoinette”.