Het mag niet zijn! Wij mogen niet slapen!
 
Gisteravond eerst de Kleine Keffer aan het keffen:
 

kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef kef

Gevolgd door de Luide Loebas:
 

woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef woef

Wij luisteren in stilte en horen stappen en beweging op het grint:

krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr krrr

Slow schiet het bed uit, gluurt door de overgordijnen en ziet:
 

Niets

Dit doet zich zo een keer of vier voor. Het kan natuurlijk nog altijd zijn dat er nog zo laat iemand op de parking van de nieuwe zaal bezig is.
 
Where is my Kalashnikov?
 
Eindelijk slapen we in

… … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … 

biep biep

 
Aaaaaarrrggghh … Welke wereldramp heeft ons nu weer getroffen?
 
Ik grijp de gsm met een woest gebaar maar kan in het donker het knopke niet vinden om dat verdomd toetsenbord los te zetten. Ik ga op zoek naar mijn brilleke dat in mijn nachtkastje ligt en probeer nog eens dat toetsenbord. Ik krijg den hippentrip. Bovendien commentarieert Slow: “dat lichtje gaat toch aan als je dat toetsenbord los zet”.

Ik snauw:

Maar ik krijg dat toetsenbord niet los!

Ik steek het licht dan maar aan en lees:

Ik was 6de in strandloop, waarmee ik blij ben want er enkel een paar profs me voor gegaan waar ik er een paar van ingehaald heb, alles goed daar?

Ik kijk op de wekker, het is 22.30u, doe het licht terug uit en denk: “morgen om 8u stuur ik een antwoord”.
 
Ik pak Slowke vast want die staat altijd op de eerste rij als ik snauw en die is tenslotte mijn steun en toeverlaat en ik kan niet meer slapen.
 
Vanmorgen zeer moeilijk, maar dan ook zeer zéér moeilijk gehad met opstaan.
 
Misschien ben ik straks blij voor Toon, misschien morgen of misschien in het weekend, want och ja, Toon kan het ook niet weten.
 
Seffens toch een smske zenden en eens klaar en duidelijk zeggen dat ik momenteel elke avond vanaf 21u klinisch dood ben.
 
Bizarre bedenking, beeld ik me niet in dat ik typ? Lig ik niet boven in mijn bed in coma? Ik voel mijn nek niet meer. Nu ja, ik heb gisteren ook geprobeerd om zo hard met mijn schouder tegen de deur te lopen om te proberen om de beweging van de homeopaat te imiteren. Dat lukte wel niet erg want ik deed dat natuurlijk tegen de opening in het kot om geen schade aan te brengen aan mijn goede deurposten, met als resultaat dat er een hoop grond van daarboven op mijn hoofd terechtkwam.
 
Bizar, mijn haar is nat! Ik moet me gewassen hebben? Heb ik herinneringen aan nat water? Ja misschien wel, er waren ook enkele druppeltjes toen ik Slowke buitenliet. Of droom ik dat weer!
 
Allé genoeg gezeverd, het is na de vijven! Licht aan en werken!
 
Als remedie is dat wel goed, zo zijn bedenkingen neertypen in ’t donker.
 
Ik zal seffes misschien kunnen lachen om Toon. Misschien, heel misschien overleeft hij het wel.