Ze waren gisteravond al terug! We hadden ze niet verwacht, anders hadden we de fles azijn die we hadden omgestoten nog wel opgeruimd maar ja, dinsdag is dinsdag en gisteren was maandag.

Bleek dat mske zondagavond ginder toegekomen was en onmiddellijk naar bed was gegaan met barstende hoofdpijn. En dan weet ze ’t wel … Ze had eigenlijk al zeer optimistisch gedacht dat ze dat niet meer ging krijgen omdat dat fenomeen zich practisch niet meer voordoet sedert ze met Slow leeft. Ze is er quasi zeker van dat dat enkel voortkomt uit stress. Maar ja, nu is dan ook uitermate stressig. Dus gisteravond besloten ze naar huis te komen. Slow vroeg zich af of mske nog ging kunnen slapen na een ganse dag in bed, maar daar moest hij zich geen zorgen in maken. mske was wel boos … op zichzelf, of beter gezegd, op haar fysieke ik want ze vond dat die haar in de steek liet en ze zei dat dat die met de vijand meeheulde.

En toen in de auto bedacht ze dat ze eigenlijk nog geluk had dat het op een vrije dag voorviel en dan dacht ze eraan dat er mensen zijn wiens lichaam de vijand is. En ze keek naar Slow en dacht: “we gaan ons geen zorgen maken over een dagske hoofdpijn”.