Anderhalve week à twee weken terug vertelt Nichtje op msn aan mske dat de linkerkant van haar gezicht verlamd is. Ze kan bijna niet spreken. Als ze lacht, lacht ze scheef. Klarinet is volledig ondoenbaar.

En mske vraagt wat de dokter zegt. De dokter heeft gezegd dat het uit zichzelf zou weggaan en heeft bloed genomen maar ze gaat de uitslag maar de week daarop hebben! Dat is meer dan een week voor een bloedonderzoek. En mske begon dat al heel verdacht te vinden. En Nichtje was erg ongerust. En mske zei, om haar gerust te stellen, dat het mogelijk de wijsheidstanden waren omdat Nichtje ook al zo een fijn gezichtje heeft.

En stilaan ging het weg maar er kwam geen uitslag noch een verklaring wat ze had. Gisteren kwam ze even op msn en mske vroeg of ze nu al iets meer wist en jà hoor! Het was iets dat voortkwam van bij de tandarts!

En mske dacht in zichzelf dat Broer op bepaalde gebieden toch veel weg had van zijn vader, want dat riekt naar verdoezelerij van een verkeerde behandeling: zo lang wachten tot het niet meer bestaat en dan pas uitleg geven.

Had Nichtje mskes dochter geweest, dan was Rudy Demotte nu opgenomen in een psychiatrische instelling want dan had mske zeker twee weken geleden al bij de spiezializme gestaan!

Laksheid was ook het motto bij mskes ouders, behalve als het over henzelf ging.