Gisteren was een mooie dag. Dat was gisteravond best te merken aan de verbrande gezichten van Slow en mske. Ganse dag in het zonnetje en tussen de bomen, op hun achterste in het gras hun sandwichkes opgegeten. Alhoewel Win er in geslaagd is om twee maal op één dag een pak friet te eten.

Over de motorwedstrijd gaan we niet veel zeggen want mske kent toch geen namen, enkel nummers.

’s Avonds beklom ze als een hinde, een ronde dan toch, de berg in plaats van de weg te nemen en ze was eigenlijk heel blij dat haar dat nog zo vlotjes afging.

Daar hoorde ze toch ineens een bekende stem, die vroeg: “waar is N …?” En mske gluurde onder haar arm door en warempel ja, den Antoon. Gelukkig is mskes haar in een andere kleur en geknipt en de kilo’s erbij zullen ook wel een rol spelen en mske stootte Slow aan en wees hem aan. Die herinnerde zich gelukkig nog de verhaalkes van die sukkeleir, zoals hij Antoon noemt.

En in het naar huis rijden hergaven ze toch nog maar eens “Het huis van bewaring” van zaterdag op de radio, met Lode Lademaeckers, die door Slow prompt de mond werd gesnoerd.

mske sliep als een rozeke, maar voelde zich deze morgen toch beter uitgeslapen.