Vorige week was er een interview op de radio -we vinden niet meer terug met wie- maar opeens zat mske nogal geïnteresseerd te luisteren.
“Wat scheelt er?” vroeg Slow. “Dàt doe ik ook” zei mske. Slow begreep het nog niet en mske zei: “luister, die vrouw zegt in elke zin minstens één keer “dus”. “Maar jij doet dat niet” zei Slow. Neen, niet gesproken, maar geschreven wel.

Telkens mske een tekstje of wat dan ook schrijft, leest ze dat natuurlijk na en heeft ze al geruime tijd gemerkt dat er nogal veel “duskes” in staan, die ze er natuurlijk uittrapt.

En ze is uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat dat woord praktisch altijd kan weggelaten worden.