Gisteren zat mske op haar normale nonchalante manier in de zetel, achterover geleund tegen Slow, benen over de leuning in de andere zetel, haar deken opgetrokken, naar “Alles kan beter” te kijken.

En toen Slow nadien nog naar “Studio 1” wou kijken, haastte mske zich weg, niet omdat ze “Studio 1” niet tof vindt, maar omdat ze wou verhinderen dat er weer één of andere een domme reclamespot zou tonen en ze wou eigenlijk nog wat nahikken van de pret.

Vroeger was er geen reclame. Vroeger, maar dan heel veel vroeger was er soms zelfs geen aansluiting van het ene programma op het andere en dan kwam “Interludium”.

Hoe haatte mske dat. Want dat kwam altijd net voor de programma’s die mske wou zien. Het vorige was te vroeg gedaan en dan kwamen die beelden van kabbelende beekjes en vallende blaren met muziekjes als kabbelende beekjes en vallende blaren. En ongeduldige mske zat dan ongeduldig af te wachten.

Moesten ze nu “Interludium” geven tussen “Alles kan beter” en “Studio 1” … in plaats van die publiciteit.