Het zal al wel klaar en duidelijk zijn dat mske een voorkeur heeft voor het lezen van thrillers. Maar daar is dan ook onderscheid in te maken.

mske houdt van de thriller met maar één dode of een tweede er bij, maar waar je een gans boek in spanning zit, niet bepaald om te weten wíe het nu zou gedaan hebben maar om het hoe en waarom te weten, de logische verklaringen voor onlogische zaken. Ze lezen makkelijker dan een psychologisch werk en zijn dan nog ontspannend bij.

De thrillers echter, die handelen over seriemoordenaars met als enige bestaansreden de ene dode na de andere, die zijn niet echt aan haar besteed; 399 blz. pure terreur en op blz. 400 laat die kerel zich neerschieten of zoiets banaals.

Opmerkelijk echter is dat er meerdere van deze schrijvers het ineens over eenzelfde fenomeen gaan hebben en dan vraagt mske zich af of de ene bij de andere gaan spieken is of dat er een grond van waarheid in zit.

De verschillende seriemoordenaars uit de verschillende boeken van verschillende schrijvers komen namelijk uit het leger en hebben bloot gestaan aan behandelingen en gassen en proeven. Uiteindelijk zijn het monsters maar het is niet door hun eigen schuld.

En dan denkt mske dat ze een nutteloos boek hebben geschreven want dan hebben ze de ware schuldige niet.