Ondanks dat het op google helemaal anders wordt verteld, volgt hier de versie van het verhaal van “Trienegit” volgens mskes grootmoeder.

In een groot en donker bos, ver af van de andere huizen stond eenzaam en alleen het huizeke van de houthakker en zijn vrouw Triene. Tijdens een zeer koude winter waarin de beren geen eten vonden besloten de beren het huizeke van Triene en de houthakker te overvallen en ze gingen samen op weg.

Triene en haar man, die de luten van de beren wel kenden, namen echter hun voorzorgen en barricadeerden alle avonden hun ramen en zetten een reuzegrote pot water op het vuur.

De beren, gestopt door de dichtgestopte vensters pleegden overleg en besloten op elkanders schouders te kruipen en zo zich langs het dak een toegang te verschaffen.

De eerste beer zette zich in positie zodat de tweede beer op zijn schouders klom en de derde trachtte er op te geraken als ineens het venster open ging en de man riep: “Triene giet!” en Triene de kokende pot water over de beren kiepte.

De beren liepen alsof de duivel aan hun achterste hing.

De winter verging en de zomer verging en weer werd het winter en de beren voelden hun honger knagen. Ze wilden nog eens een poging wagen om bij de houthakker en Triene binnen te geraken. De verbrande beer echter wilde ab-so-luut niet meer van boven en bezwoer de twee anderen dan maar op zijn schouders te klefferen.

De houthakker en Triene hoorden de beren maar owee … het vuur was uitgegaan want er was niet genoeg hout gehakt en het water was koud. Maar toch hadden ze een idee. Op het ogenblik dat de derde beer bijna op de schouders van de tweede stond, gooide de houthakker het venster open en riep: “Triene giet!”

De onderste beer met de herinnering van het hete water nog in zijn pels gebrand, schoot als een pijl uit een boog weg, zodat de twee anderen holderdebolder op hun teutter tuimelden.

Sedertdien zorgden Triene en de houthakker er altijd voor dat er voldoende houtvoorraad en heet water was.