We zien het efkes niet meer zitten. Voor elke meevaller vallen er tien lijken uit de kast. En wéér zal mske niet slapen.

Soms lijkt het net of ze het er om doen om dat allemaal samen te laten vallen zo van … “héhéhéhé wij geniepigaards ondereen, het is bijna het moment van maand, we gaan dat mens nog eens tegen het plafond jagen …”

En dan lijkt het net of mskes hoofd te klein is voor zijn inhoud, haar maag als een verfrommeld stuk gazet in haar binnenkant rondhosselt, haar benen van flanel zijn en haar armen van ressorts.

Bovendien is er dan voor haar ogen dat lichtbolleke, zo fel schijnend en ondoorzichtbaar en dan gaat dat open en krijgt zwart in het midden en dat wordt groter en groter en gaat uiteindelijk op een kamwiel lijken maar dan in de vorm van een oog en dan ziet mske niet goed, enkel kamwiel, tot het groot genoeg is om te verdwijnen.

Vier jaar bijna, vier jaar geen vakantie, enkel werken en pogen te werken en “Het Ding” en nooit is het genoeg.

Vorige week zei mske: “we zien het eind. Nu ziet mske een ander eind. Ze heeft namelijk zin om het boelke het boelke te laten, alle betalingen te staken, Slow onder haar arm te pakken en te vertrekken zonder adres achter te laten. Slow zegt dat ze zélfs de grens niet over geraken, want hen weten ze wel te vinden.