Goed, zonder Sloef dan maar. Aangezien Sloef momenteel bij de dierenarts is met krak het zelfde als Karboenkel anderhalf jaar geleden, zal ik zelf moeten posten.

En we hadden al afgesproken als het hetzelfde was als Karboenkel dat we het deze keer geen jaar gingen laten duren, maar direct korte metten mee maken. Maar verdomme “hoe” kan je zoiets? Niet dus. En we zullen ook deze keer de dierenarts geloven die zegt dat, mits de juiste dieetvoeding, er normaal gezien geen problemen meer zouden zijn.

Dat zegden ze indertijd van Karboenkel ook. Die heeft het vijf keer op een jaar tijd gehad. De laatste keer begreep de dierenarts het zelf niet meer, want er was niks mis behalve wat er wel mis zat en dat was serieus. Opereren dus maar, maar na vier jaar ervaring in de uitbuiterij kennen we de symptomen van de “misschien” en de “normaal gezien” en de “waarschijnlijk wel” en we speelden niet meer mee.

Nu voor Sloef andere dierenarts, andere aanpak. Eerst spreken dan doen.

De katten spelen hier een nogal belangrijke rol maar Sloef is niet zomaar een kat, Sloef is dé kat. Als hij hier terug zit binnen twee dagen zal hij nogal een nekske op zetten maar ik denk wel dat hij dat al weet.

En ik ben het beu, beu, beu. Het lijkt wel of alles waar in aan houd, of iedereen van wie ik houd afgenomen wordt of ziek wordt.

Ziezo, dat betekent dat het blog het twee dagen met mij zal moeten stellen. Met of tegen de goesting.