Gisteren was over de ganse lijn een misser. Eerst de Ménière. Daarna het telefoontje om te zeggen dat er iets niet doorging omwille van iets, dat in mijn oren heel slecht klinkt, maar blijkbaar goed nieuws is. Ik raaskal niet, zo werd het gebracht. Dus is het uitgesteld tot dinsdag. Ergens vrees ik dat het weer praat in het ongewisse is en dat we ons maar niet weer eens blij moeten maken met een dode mus.

En in plaats van dan eens goed door te jagen met de dossiers, ik had er wel een paar in kunnen blikken, heb ik de ganse dag verlummeld. Ik heb mijn goede bedoelingen laten zien hoor, ik heb het dossier geopend en een paar futiliteiten aan verlummeld, maar verder heb ik eigenlijk niets gedaan.

En zeggen dat er een tijd was dat Ex me een “workaholic” noemde. En dat ik ’s zaterdags als ontspanning het ganse kiekekot ging omgraven. Nu is onze berg een voorschoot groot en ik doe er niks aan.

En Slow, die gisteravond 100.000 man sterk was? Wel die is wéér zo wit als een laken. Tja, tussen twee aanvallen in hé …