“We hebben een probleem” vertelde Bollie toen ze de deur openmaakte “Amke heeft vanmiddag haar patatjes en groentjes niet willen eten en nu mag ze geen paasei”.

En Slow zette de doos met de karrevracht op de eetplaatstafel.

Toen Amke opstond en Bollie haar haar bordje weer voorschotelde zei Amke niets maar schudde overtuigend van “neen”. Bollie had er zo een klein paaseitje uit een zakje bijgelegd voor na het eten maar Amke bekeek dat paaseitje amper.

“Wat jammer” zei mske, terwijl ze de doos opende “nu hebben die klokken toch al die eieren bij ons gebracht en nu zullen we die zélf moeten opeten”.

“Chocolààààt” gilde Amke en ineens was haar vorkje niet groot genoeg meer, ze propte haar mondje zo vol en wou er nog bij stoppen, zodat Bollie haar moest stoppen. De patatjes en groentjes verdwenen als sneeuw voor de zon.

Zoneke dook onder het deken en mske keek maar naar buiten terwijl Slow tussen zijn tanden mompelde: “je mag niet lachen”. Maar het lachende Zoneke op de zetel, de grimassende Bollie en Amke met de eekhoornwangetjes waren echt wel te veel om serieus te blijven.

“Op” zei Amke en kreeg een groot chocolade ei.