Je ontwaakt en het is nog pikkedonker en doodstil, dus moet het nog voor vier uur zijn. Je bent één met je bed, je voelt niet waar jij eindigt en het bed begint. Jammer, maar je moet er even uit en als je terug komt vind je datzelfde nestgevoel niet terug. Je nestelt je wat zalig tegen dat warme lijf van de teddybeer, wroet wat om je comfortabel te leggen en je bent weer vertrokken.

Dan word je weer wakker. Is het het kwinkelierende, of het roekoeënde of koekeloekoekoeënde deel van de wereldbevolking dat je wakker maakt? Néén! Blijkbaar is het net omdat die zo plotseling zwijgen dat je ontwaakt. “Zes uur” denk je. Je draait je hoofd een halve slag en ziet dat je er maar vier minuten naast zit.

En dan begint het! Het denken. Het denken aan de folders die je nog wil hermaken en nog maar eens in brievenbussen gaan deponeren. Zijn die er nog? Of waren die van voor de grote schijfcrash?

Plots denk je aan de vier vertalingen en de dossiers. En je bent boos op jezelf omdat je voor één keer in het weekend niet hebt gewerkt.

Je ziet de oplossing voor alles: namelijk nog meer werk maar dan anders verdeeld.

Ineens realiseer je je dat je eigenlijk daarvan niet te veel aan de mensheid kan vertellen, want die zien altijd alles helemaal anders dan jij en ze zouden dit en ze zouden dat niet en soms heb je de indruk dat je tegen muren praat.

Als de gsm piept ben je alweer doodmoe.