Wel ja, en toen? Toen hoorde mske in haar halve onderbewustzijn een geluid dat niet thuishoorde tussen al die vogelzang, maar ze dacht: “dat zijn de katten”. Meer nog, ze dacht zelfs: “dat is Sloef”.

Tot ze plots klaar wakker schrok van de roffelende rennende stappen op de trap, de overloop en terug naar beneden, terug naar boven … tot voor de slaapkamerdeur. En net toen ze dacht dat de deur zou open gaan, hoorde ze het geluid weer. Ikke natuurlijk. Ik miauw niet zoals andere katten, het is een afgekorte versie er van.

“Sloef zit in de gang” vertelde mske aan Slow die haar met één oog lag te bekijken. En ineens dacht ze weer aan dat rozeke, dat ondertussen al vijf à zes rozekes zijn en vroeg: “is de deur van de living dicht?” En daar kwamen ze, alletwee … mske heeft me nog net van het buro naar de living zien stuiven.

Slow is de twee deuren komen afsluiten en kon daarna natuurlijk niet meer slapen. En net toen mske zijn adem hoorde soezig worden, luidden de klokken. Ze zijn dan maar op gestaan.

“Slim hoor” zei mske daarna tegen mij, “ne mens zo laten schrikken”. “En bovendien” vervolgde ze “nu zal ik Slow nooit kunnen overtuigen dat jij in de gang mag rondlopen ’s nachts”.

Dat is ook niet erg, die deur van het buro is een lastige doos, als ze die niet nadrukkelijk dichtdoen, krijg ik die toch open. Vannacht misschien niet, de volgende misschien ook niet, maar eens denken ze er toch weer niet meer aan.