Waarom bloggen? lees je soms hier of daar. Proberen we daar nu eens een antwoord op te geven? Na drie jaar bloggen zouden we het toch wel mogen weten, of niet?

Het begon eigenlijk omdat iedereen er een ging maken, al hadden we er niet echt zin in. Dat is ook niet juist, maar we hadden er niet echt zin in omdat we op dat moment in niks echt zin hadden.

Na een poosje op de vlakte, bleek dat een blog wel erg geschikt was om dingen van je af te schrijven en we verwerkten zowel “moe” als “het” en nog het één en ander op dat blog. En toen ineens bleek er geen nood meer aan “moe-verhalen” of “hèt-verhalen” en het blog evolueerde naar een vertelblog. Schrijven? Er zijn al schrijvers genoeg. Mensen die het mooi en met geleerde woorden kunnen zeggen, maar dat hoefden we niet. Gewoon vertellen. En toen we ons afvroegen aan wie we vertelden bleek het antwoord eigenlijk nogal ingewikkeld te zijn.

Soms schrijven we gewoon uit zin om te schrijven, op andere momenten om iets te memoriseren, nog op andere momenten blijkt er iets in te zitten van: “wie schrijft die blijft”. Kerngedachte daarbij is dat mske nog steeds haar grootmoeder mist. Een grootmoeder die ze niet echt kende, want moe was altijd in de buurt en onder het mom dat het moeilijk was met het beroep van va gingen ze hoop en al een keer of drie per jaar bij grootmoeder. Toen mske volwassen was, stierf grootmoeder, veel te vroeg. Nu denkt mske: “had ze maar een blog gehad”.

Daarom? We weten het niet. Het is niet echt zo dat we alles wat we vertellen aan Amke en Ella vertellen, maar als ze ooit nood hebben om hun grootmoeder beter te leren kennen, zal er toch iets overgebleven zijn. Als tegen dan de blogs niet pleite zijn.