Het verhaal van mske en The Proclaimers begint bij Johnny Depp. Eigenlijk als je het zo wil bezien begint het eigenlijk bij Roland Lommé, die in zijn filmprogramma een bespreking maakte over “Benny and Joon” met Johnny Depp. Maar mske houdt het liever bij: “het verhaal van mske en The Proclaimers begint bij Johnny Depp”.

Ze zag fragmenten van de film “Benny and Joon” met Johnny Depp, Mary Stuart Masterson en Aidan Quinn. Den Johnny speelt daarin de rol van Sam, een niet al te slimme jongen die in het leven van Benny en Joon binnenvalt en mske wou de film zien. Tegenkanting van Ex, want aan de hand van die paar fragmentjes kon dat natuurlijk nog tegenvallen. Ex had geluk. mske waakte zorgvuldig over de vertoningen in de zalen maar ze vond hem maar één keer en dan nog om 22.00u ’s avonds. Niets aan te doen. Ze vergat de film tot ze eens, samen met Zoneke, in de Free Record Shop “boenk” op de video liep en hem gewoon meenam naar huis. “Zoetsappig” zei Ex. “Mogelijk” zei mske “maar toch lief”.

De beginmelodie van de film vond ze zalig en ze ging onmiddellijk in de aftiteling kijken wie daar toch de makers van waren: “Charlie en Craig Reid”. En ze begon haar opzoekingen. Charlie en Craig Reid: identieke tweeling, The Proclaimers. Schotland. Bekend in de U.K. en de U.S.A. “Jamaar mama” wist Zus te vertellen “dat liedje spelen ze wel als wij uitgaan hoor”. Tja, dan zou mske wel eens een verzamel-CD of zo op de kop tikken.

Tot de dag dat Zus haar met haar verjaardag of nieuwjaar of weet ze nog voor wat, zei: “je wou dit toch graag hebben” en mske had “Sunshine on Leith” in handen, waar die “500 miles” dan ook op stonden.

Het duurde niet lang of mske viel voor het accent, de simpele manier van iets te zeggen en ze speelde de CD keer op keer op keer en bleef die maar spelen. Ze reed er mee op de hometrainer, ze speelde hem bij lastige Sloddermans dossiers, hij ging mee naar de badkamer … “Ben je die nu nog niet beu?” vroeg Ex terwijl hij voor de zevende keer naar de zelfde film van Chuck Norris of The muscles from Brussels of Steven Seagall keek.

Een andere dag, een ander bezoek aan de Free Record Shop leverde haar “This is the story” op en weer draaide ze hem tot ze alles van buiten kende en weer viel haar op hoezeer die mannen bezongen wat haar ook allemaal had bezig gehouden. De CD’s wisselden mekaar af. Maar nu moest en zou ze ook de derde “Hit the highway” in haar bezit krijgen. Niet te vinden, ze telefoneerde alle gekende en ongekende CD winkels tot iemand van Fnac haar zei dat die in België niet meer te krijgen was. Ze heeft hem bij Amazon besteld en toen waren ze compleet … voor een pooske.