mske was 19 en had bij manier van spreken nog nooit over bloeddruk gehoord. Ze moest naar een medisch onderzoek voor het werk en de dokter vroeg haar of ze zich goed voelde. Natuurlijk voelde mske zich goed. “Het is maar dat je maar een bloeddruk van 9 hebt” zei de dokter “daarmee kan je honderd worden, als je niet eerder dood bent”. “Onnozelaar” dacht mske en stond er verder niet bij stil.

Eens Zoneke geboren was, voelde ze zich op een dag zo slap en ze riep de dokter. Ze kon hem niet zeggen wat er scheelde, want er scheelde niks, enkel slap. Bloeddruk “8” en effortil nemen. In die periode heeft mske daar regelmatig nog last van gehad.

Bij latere doktersbezoeken had ze nochtans altijd een normale bloeddruk maar heel af en toe, wanneer ze zich zo lusteloos en slap voelde, nam ze effortil en ging het weer weg. Maar dat kwam praktisch niet meer voor.

Waarschijnlijk daardoor dat haar nikkel deze keer niet zo snel gevallen was.

Vanmorgen was Slow -zalig als er iemand is die bezorgd is- al naar de apotheker van wacht gereden om een potje. En ja, die mag daar 5€ kosten meer voor vragen dan in de week. En zeggen dat Slow gisteren al bij de apotheker langs was geweest. Tja …

En toen zei mske: “je zal zien dat ik nu dat potje van de laatste keer ga terug vinden zie”. Vijf minuten later was het zover, maar een geluk -bij een ongeluk- er zaten er maar drie meer in. Was die 5€ alleen maar weggesmeten omdat ze er gisteren niet aan gedacht had.

En nog een geluk … die effortillekes werken heel rap … bij mske toch.