Och ja, dat is ook nog waar. Ik moest nog iets vertellen over die sokken.

Vroeger, toen Zus en Zoneke nog thuis waren, waren er constant onparige sokken in de was. mske kreeg er de kouw seskes van. Ze zorgde er namelijk altijd voor dat haar eigen sokken met twee in de wasmand gingen, in de wasmachine gingen en bij het ophangen hing ze die altijd mooi paar per paar. Nooit is mske één van haar sokken kwijt geraakt, terwijl de stapel eenlingetjes van Zus en Zoneke steeds hoger werd. Die bleven daar, in de hoop dat de tweede nog ergens ging opduiken.

Toen alles veranderde en Slow het huishouden overnam verdween één van mskes witte sokskes. mske was er het hart van in. De eerste keer in haar leven dat er een sokske verdween. En het eenzame sokske bleef in de sokkenla liggen. Een goed jaar later, bij het wisselen der seizoenen, toen Slow -ik weet niet meer wat ging uithalen dat in de winter opgeborgen werd- riep hij uit: “huh! Wat doet die witte sok hier nu?” En de ganse familie witte sokskes was weer compleet.

Nu echter, eergisteren had het niks met de wasmachiene te zien. Het was “hier” gebeurd! Hier, zomaar in het buro. En het moet wel Kulleprul geweest zijn en niet het Nederlands sokkenmonster, want nadat mske gedregen had dat ze er een spokenjager ging bijhalen, heeft Kulleprul dat sokske gewoon terug gelegd, op de plaats waar de bibliotheekboeken gelegen hadden.