Een man die de ganse dag de deur mag open en toe doen om iemand binnen of buiten te laten – dat hadden we in het Wat-was dorp niet. Een man om een kruiske te zetten bij mskes naam in een lijst. Een vrouw die haar lijst opende en terug dichtdeed. Wat ze er in gedaan heeft weet ik niet. Een man die zei: “efkes wachten hé madam”, precies of mske de twee paar benen in de kotjes niet zag. Een vrouw die zelfs niet deed alsof en gewoon de oproepingsbrief en de identiteitskaart doorgaf zonder daarom haar hoofd uit haar handen te nemen. Een man die een stempel zette op de oproepingsbrief.

Verder nog aanwezig in het lokaal, drie toekijkers, weggemoffeld in een hoekske. mske heeft die niet bekeken want de eerste die ze bekeek, die met haar been in de plaaster zat, keek zo arrogant naar mske als om te zeggen: “heb je me gezien? Heb je gezien hoe belangrijk ik hier zit te wezen?”

En toen ze in het kotje stond en die ene, die de regie deed, hoorde zeggen: “je mag meneer buiten laten en iemand binnen laten” wist ze dat Slow ook binnen was en toen hoorde ze de man zeggen: “efkes wachten hé meneer”, precies of Slow de twee paar benen in de kotjes niet zou zien.

Later vroeg Slow: “heb je hem gezien?” “Wie” vroeg mske. “Wel de blauwe belover” zei Slow. mske denkt dat die verscholen zat achter de rolstoel van het been in de plaaster.