De spullen hier ten huize Slow en mske kunnen zeker en vast geen gebrek aan solidariteit verweten worden.

• Dat de machientjes, met hun drietjes samenspannen en dreigen gezamenlijk in panne te vallen, dat hebben we al verteld.
• Dat de printer over laatst weer zijn driejaarlijkse sjot moest krijgen, dat hebben we niet gezegd. Stel je voor dat we last krijgen met de Vereniging voor Bescherming van de Rechten van de printers, want agressief geweld tegen printers … is dat wel veroorloofd?
• Dat ons telefoontoestel sedert vorige week ook kuren heeft en precies blijft hangen zodat je nooit weet of je nu iemand aan de lijn hebt of niet, dat is een nieuwe, daar weten we zélf het fijne nog niet van.
• Dat Skynet weer kuren heeft, dat is chronisch. Niet chronisch en hoogst en meer dan ergerlijk is dat Outlook bij tijd en tussenpoze weigert mails te versturen via de officiële mail. “Versturen” dat weten we. “Ontvangen”? Humhum … dat weten we niet.

Daar viel allemaal mee te leven, al leven we in constante spanning om te weten wie het het langst volhoudt alvorens … zwijg Sloef, ga hout vasthouden …

Deze morgen echter besliste ons raspaard, ons stalen ros ineens dat hij toch niet ten achter kon blijven en vertikte het ook maar één kik te geven. En dàt … tja eigenlijk, wat was dat nu? Pech omdat we de dikke klant moesten opbellen of blijdschap om de gewonnen tijd voor de dossiers?