mske kocht zich dus die botten met oogielen. Ze liep hier daarmee een uurke rond om te testen. Een algemene repetitie om zo te zeggen. Dat gaf geen enkel probleem.

Op de eerste dag dat ze daarmee weg ging, trok ze die ’s morgens aan. Ze zat twee uur in de auto. Bijna ter plaatse sprong ze daarmee uit de auto, terwijl die aan het rode licht stond, wegens bijna te laat, stak de expressweg over, haastte zich naar haar bestemming. Daar moest ze even wachten, het begon wat later, zodoende was Slow eigenlijk ook nog op tijd, al was hij dan te laat. Na anderhalf uur, hoofdzakelijk zitten, gingen ze terug naar de auto stappen.

mske kon bijna niet meer gaan. Ze dacht: “owee? Toch te hoog. Niks meer voor mijn leeftijd?” Ze pikkelde naar de auto en deed alsof ze om de tien passen iets zag dat haar interesseerde.

Eens thuis gekomen, trok ze haar botten uit, stak haar klompen aan haar voeten en zette zich achter de pc.

Na een pooske wil ze naar het klein buroke, maar ze kon bijna niet gaan en pikkelde nog altijd. Om de tien passen doen alsof er haar iets interesseerde was er niet bij. Het klein buroke laat niet op zich wachten en bovendien, de gang kent ze van buiten.

Wat was de oorzaak? Spierpijn in haar kuiten!

Sedertdien inbegrepen in de dagelijkse oefeningen: botten lopen. Ze zegt dat een mens ergens moet beginnen.