Je hebt van die mensen die nooit iets moois zien, die nooit iets leuks meemaken. Als een ander dat wél doet dan moeten ze dat direct neerhalen tot hun eigen platvloerse manier van denken.

Voor hen, deze kleine ode. Die was eigenlijk in de “ik” persoon geschreven, maar aangezien er hier ook mensen passeren die blijkbaar niet goed kunnen lezen, hebben we er, voor de duidelijkheid maar de je-vorm van gemaakt. Stel dat ze zouden denken dat we het op ons eigen hebben.