Gisteren las mske bij iemand die, aan de hand van een syndroom dat bij haar dochter vastgesteld was, tot de conclusie kwam, dat zij dat ook had.

En mske ging zo eens neuzen tussen het aanbod van syndromen en stoornissen.

Hmmm … Superintelligent? Soms zou je denken: “die is echt wel slim” en soms zou je ze vijf frank geven als ze zo een stomme stoot uitsteekt. Dat is dus een serieus twijfelgeval.

Schoolresultaten? Die waren toch nooit goed genoeg volgens mensen die het konden weten.

Speciale gaven? mske noemde het altijd mensenkennis, maar ze heeft de meeste mensen nogal rap door. Dat is een afwijking van “normaal”! Zeker en vast.

En dan dat geheugen, dat geheugen dat dingen onthoudt die ze liever zou vergeten. Dat geheugen dat meer lijkt op een databank en verjaardagen en telefoonnummers zonder nadenken kan opgeven.

Problemen in de sociale omgang? Aha! Ziedet wel! mske vertrouwt niemand meer. Ze dacht dat dat een logisch gevolg was van alles wat al gebeurd was, maar neen, dat is een symptoom van een syndroom. mske gaat daarin nogal ver. Soms doet ze net of ze echt stom is zodat men haar met rust zou laten.

Het is klaar en duidelijk: “mske lijdt aan een syndroom”.

Er zijn ook wel mensen met wie mske best kan opschieten, maar dat zijn er niet zoveel. Maar dat zijn dan ook heel speciale mensen. Misschien lijden die wel aan het zelfde syndroom als mske.

Alleen, mske moet daar nog een naam voor zoeken voor dat syndroom.