Wat sommige dagen zo vlot gaat, was vandaag een erg zwaar karwei. Gans de dag heeft mske tegen zichzelf moeten vechten om toch maar dat dossier klaar te krijgen.

Soms dacht ze: “ik geef op”, maar dat deed ze niet. Ze heeft het af gekregen maar ze is er zo moe van …

Nog niet zo heel lang geleden zou ze er dan de brui aan gegeven hebben.

En dan denkt ze weer dat dat hormonengedoe nog bijlange na niet volledig verdwenen was … of moeten we nog altijd “is” zeggen?