Toen de man de deur opende, was mske efkes een fractie verrast. Ze dacht: “wat doet Jan hier?” Maar het was Jan niet, hij leek er alleen maar erg op.

En mske bedacht ineens dat ze zich verheugde dat ze Jan gingen terug zien want er is weer veel te vertellen. Niet dat ze hem niet vaak zien, telkens ze naar de FC De Kwibussen gaan kijken, staat Jan aan het hoekske van de toog hen op te wachten, samen met Swa.

Op een avond kwamen de mensen die meestal achter Slow en mske op de tribune zitten, mee iets drinken en achteraf lachten ze om Jan. mske werd lichtjes … niet boos, niet nijdig, maar als ze Jan niet kunnen hebben, moeten ze niet mee gaan om iets te drinken, nàh!

Jan verwacht geen hoogdravende discussies. Hij is gewoon blij als je tegen hem praat of vertelt wat je gelezen hebt over de club. En hij luistert gretig. Hij steekt zijn duim op ter goedkeuring en klopt nog steeds op haar schouder. mske kent niet veel van voetbal, maar Jan luistert en antwoordt net alsof ze een experte op het gebied is. En telkens bij het scheiden aan de tribune zegt hij: “roep maar hard op …” en dan noemt hij de naam van die ene speler.

Het is gewoon prettig om iemand te kennen die simpelweg blij is om je te zien.