Ergens realiseerde mske zich dat er iets niet in orde was. Ze hoorde, of beter, ze dacht te horen, de kerkklok één keer slaan, dus was het al ochtend. Het was volle zon in de kamer en zelfs in haar slaap wist ze dat dat niet kon aangezien de zon nooit, zelfs niet in de zomer, op deze manier door de overgordijnen kon schijnen.

Stilaan opende mske haar ogen en keek naar de wekker. Vier uur … dan kon niet, omwille van die slaande klok. En toch ging de wijzer nog voort, de wekker stond niet stil. Vier uur dus, verkeerd gehoord, maar zo klaar om vier uur. Toen pas realiseerde ze zich dat … jawel het licht brandde nog. Ze waren als een blok in slaap gevallen. Ze keek voor alle veiligheid aan Slow’s kant naar de elektrische wekker ter bevestiging dat het vier uur was en trok het licht uit.

Ineens vroeg ze zich af “wat met het elektrisch deken?” Stond dat nu nog op of stond dat af? Maar ze was veel te soezelig om dat terdege te onderzoeken en sliep terug in.