Er is dat kinderspelleke dat gaat als volgt: als je met twee op hetzelfde moment, hetzelfde zegt, dan mag je niets meer zeggen, moet je elkaar de hand schudden, 3x, en dan een kleur zeggen. Als je dan dezelfde kleur zegt, mag je een wens doen.

Om één of andere reden lukt dat niet bij Slow en mske. Of Slow is te vroeg of hij zegt een cijfer of hij noemt een kleur van kweeniewat, terwijl hij goed weet, of toch zou moeten weten dat mske altijd “blaad” zegt.

Ergens deze week was het weer zover. Samen zegden ze net hetzelfde. Slow zat aan zijn buro, mske aan het hare, dus moet één van beiden rondlopen, maar Slow nam eerst een schrijver en wees zonder iets te zeggen op die schrijver, die was groen, grasgroen.

Hij loopt rond het buro, grijpt mskes hand, ze schudden drie keer, mske zegt: “groen” en Slow? Die zegt: “blauw”!

Die groene schrijver? Dat was enkel een manier om te vragen of hij nu een kleur moest zeggen en geen cijfer. Weer een kans verkeken om de lotto te winnen!