Hier stond nog zo het één en ander in afwachting dat ik wou vertellen nadat die werken afgelopen waren, maar aangezien die werken niet afgelopen geraken, pas op hoor, er is licht aan het eind, ga ik er maar aan beginnen.

Eerst wilde mske daarmee wachten, omdat je niet weet wie meeleest, maar ondertussen kan het ons eigenlijk al geen sikkepit meer schelen of die nu eventueel meelezen of niet. Onze opinie over hen is nog honderden keren erger dan wat we ooit zouden kunnen schrijven.

Die klungelman, niet de elektrieker zelf, maar die die zichzelf de klusjesman noemt, ging, tegen het einde van de werken aan, de elektrische installatie testen en hij liet hier drie keer na mekaar de plon springen en drie keer petsen de pc’s uit. En hij vond het probleem nog niet.  Hij stond daar zo sullig te draaien van: “alle, nu is ’t dat nog niet” en “hoe zou dat nu kommen” en “azzek da nu nog es probeer” … waarvan Slow tegen ’t plafond liep zonder zijn voeten te vegen.

Slow zei dat hij er moest mee stoppen, dat de echte elektrieker dat maar moet uitzoeken want die weet tenslotte hoe hij de leidingen gelegd heeft en mske foeterde wat omdat haar pc niet meer terug wou opstarten zoals het hoorde. En ja, ze dierven zeggen dat dat niet had moeten voorvallen omdat die elektriciteit de eerste december al af zou geweest zijn.

Waarop die man tussen zijn tanden mompelde dat Slow en mske daar maar rekening hadden moeten mee houden. Rekening mee houden?  De diepvriezer was zo goed als leeg voor ze begonnen en stond op het petsmoment al meer dan drie maanden leeg, omdat er hier rekening mee gehouden was.

Bovendien hadden de mannen indertijd, toen ze nog aan de badkamer bezig waren,  een paar keer het petrolkachelke komen vragen en later kwam de elektrieker zich af en toe hier warmen, zonder dat Slow noch mske één keer de opmerking maakten dat ze er rekening hadden moeten mee houden dat het in de winter koud kon zijn.

Voor die kerel vertrok, die dag van de drie petsen, zei hij tegen mske, als Slow in de keuken was natuurlijk, anders durfde hij dat waarschijnlijk niet, dat ze “zo niet moeten beginnen of dattem nie meer komt”.

Je kan niet geloven hoe erg mske op haar tanden moeten bijten heeft om niet te zeggen: “joepie, dan zijn we eindelijk van je gedastjer vanaf”. Maar haar verstand zei: “zwijg” en het zei ook: “wacht van zeggen tot het volledig af is”.

De keer daarop dat de elektrieker zelf kwam, af en toe verwaardigde die zich eens, zich te laten zien, begon ook hij er over dat er toch getest moet worden ook, waarop mske zei dat ze, als ze dat weet, die pc’s zelfs niet op zet.

“Zeg” merkte Slow op “die twee draden hier boven ons hoofd, waar onze luster moet komen, die zijn in mekaar gedraaid, ik ken er nu niet veel van maar dat is toch niet normaal …” en hij zweeg even om goed te laten doordringen dat hij vermoedde dat de oorzaak van al die petserij daaraan zou kunnen liggen.

De elektrieker keek naar de klusjesman en antwoordde: “ah ja, die staan in kortsluiting”.