Ooit, in een tijd waaraan mske weinig of geen herinneringen heeft, kreeg ze een visnet. Het was aan de zee en het visnet bestond uit een steel met een dwarslat en daar hing een net aan. Tante Jeanne zei dat het diende om garnaaltjes te vangen. En klein mske liep de waterlijn af met haar net en ving garnalen. Zo herinnert ze zich dat toch. Misschien hadden de garnalen ’s avonds op haar bord wel wat gezelschap gekregen uit de plaatselijke viswinkel maar soit! Het betekent in elk geval dat garnalen indertijd erg kort bij het strand te vissen waren.

Nu lezen we dat restaurants garnalen van hun menu gaan schrappen omdat ze te duur worden omdat er nog te weinig garnalen zouden zijn.

Dat was met de mosselen ook al zo. Die kon je indertijd ook gewoon van de golfbrekers halen. mske heeft een foto van een klein mske dat mosselen aan het trekken is.

En dan is er het verhaal dat ze heeft van horen zeggen. Het moet gebeurd zijn vóór het jaar van die foto. Blijkbaar zou mske bij elke mossel die ze in haar emmertje deponeerde uitgeroepen hebben: “nozzemos”. Op die foto was mske zoiets van een vier jaar oud en mske van nu kan zich niet voorstellen dat ze op haar vierde niet beter zou kunnen spreken hebben. In elk geval ging ze in die tijd meer dan eens met tante Jeanne naar zee.

Volgens moe is mske ooit ziek geweest van zelfgetrokken mosselen en dat zou gekomen zijn nadat moe gezegd had dat ze al genoeg mosselen op had waarop de anderen gezegd hadden: “laat dat kind toch eten”. Feit is dat mske om één of andere rede geen mosselen meer heeft gegeten tot na haar trouwen.

Eigenlijk zou het, volgens mske dan toch, veel beter zijn mochten de mensen enkel nog eten wat ze kunnen kweken. Dan zou het probleem van leeglopende bossen en zeeën zichzelf misschien oplossen.