We gaan niet vertellen over horen en luisteren, over zien en kijken, over ruiken en aanvoelen. Dat zijn dingen die je wel kan ervaren en enkel delen met diegene die op dat ogenblik bij je is. Je kan het dan ook niet vertellen.

We gaan wel vertellen over de thee. De thee in een mooie kan en de lage kussens als zetels. “Kijk” zei mske “muntthee”. Slow en mske hadden namelijk een poos geleden Morocco, de muntthee van Lipton uit de Colruyt meegebracht en die viel tegen. “Die smaakt naar sjik” zei mske. Slow noemt dat dan: “die smaakt naar tuttefrut”, maar dat wil hetzelfde zeggen. In elk geval, de nasmaak daarvan deugde ook niet en het dooske met builtjes, waarom moeten die nu “paramyd bags” heten en zijn – je kan de dingen niet eens meer kleintjes wegbergen in de sjakosj, staat hier nog altijd te staan en zal dat ten eeuwige dage blijven doen.

Toen was natuurlijk de nieuwsgierigheid van mske gewekt en ze zocht Marokkaanse muntthee op, op tinternet. Er komt zo wel ’t één en ’t ander bij kijken om die te maken en dat kwam er niet van en zich zomaar laten uitnodigen door een Marokkaanse dame om er eens van te proeven, dat vindt mske nog een veel straffere opgave.

Gisteren dus … “Kom” zei ze en stapte richting mooie kan en bestelde twee muntthee’s. Ze haalde vier eurokes boven want er stond: “muntthee = 2”. “Dat zijn vier ticketjes” zei de man. Daar stond mske nu met haar vier eurokes in haar hand maar geen ticketjes en die twee hete thee’s die ingeschonken stonden. “Drink die maar eerst op” zei de andere man “en haal die tickets maar achteraf. Dat deden ze dan maar en mske is daarna rap ticketjes gaan halen terwijl Slow nog een klapke met de man deed.

De thee was lekkerder dan die van de Colruyt. Hij smaakte niet naar sjik en ook niet naar tuttefrut. En de nasmaak was zalig. In die zetelkes, lees kussens, zijn ze niet gaan zitten. mske dacht het wel maar Slow zei het. Hij zei: “als ik daar moet gaan op zitten, kom ik nooit meer recht.