Er was een tijd waarin we ons realiseerden dat het blog dat we hadden toch niet je dàt was omwille van dingen die we hier al vertelden. Maar als we dan zagen dat er anderen vertrokken om daarna stillekes te komen verder doen, zonder verdere uitleg, hadden we een vermoeden dat de dienst van het blog dat we hadden toch zo slecht niet was. Ah neen hé, want anders zouden ze niet allemaal op hun sloffen terug naar hun oorsprong komen.

Het lag al zeker een jaar of twee te rijpen daar ergens in ons bovenkamer, dat idee om zelf een eigen blog te hebben, onafhankelijk van wie dan ook. En toen de druppel niet meer in de emmer kon, deden we dat gewoon.

De eerste maanden waren euforisch. We konden gewoon op ons blog zitten kijken van pure gelukzaligheid. Later stonden we er dan minder bij stil al ergerden wij ons nooit aan ons blog. De paniek was groot, die eerste keer dat het niet bereikbaar was en we hadden visioenen van een uitvallend blog, zoals het bij het oorspronkelijk blog schering en inslag was, maar dat ging voorbij. Op al die tijd heeft het maar een paar keer uitgelegen, wat te verwaarlozen is in vergelijking met vroeger.

Al een paar keer hadden we gemerkt dat we, als we op blogs bij de vroegere blogdienst gingen, we weeral en nog altijd de boodschap kregen dat ze tijdelijk uitlagen en dachten dat het toch hoog tijd werd dat ze dat euvel zouden verhelpen.

Gisterenavond was het weer zover. We konden niet reageren en we konden nog niet reageren. Na herhaaldelijk proberen konden we dan toch maar later zagen we het ganse blog niet meer en toen keken we weer gelukzalig naar ons eigen blog en waren blij over het idee om zelf een blog op te starten en prezen de dag dat we het effectief deden.

“Morgen schrijf je maar een ode aan het blog” zei mske tegen mij. En ik zie me nog niet “neen” zeggen tegen mske.