Kinderen zijn naïef. Of misschien net niet. Of …

We hebben al gezegd dat mske geen goede herinneringen heeft aan sinterklaas. Later begreep ze dan wel waarom maar eigenlijk had ze het al veel eerder moeten snappen.

Er was die keer, ze had nog in het kleuterklaske gezeten toen er op een dag tijdens de speeltijd een venster op het eerste verdiep open werd gezwaaid en er een niknakskesregen over de speelkoer neerkwam.

mske keek naar de arm die die niknakskes naar buiten gooide en vroeg zich af of Piet het zo erg koud had dat hij zijn zwarte mouw over zijn hand moest trekken.

Bovendien imiteerde sinterklaas het handschrift van moe in zijn brieven en Piet die krabbelde als va. mske vond dat ieder jaar weer bizar dat die zo goed geschriften konden imiteren.

En als ze er goed over nadenkt, vond ze het eigenlijk al bizar dat sinterklaas soms groot, soms klein was, soms een rode neus had en soms een bril droeg. Dat zwarte Piet een zwart gezicht had en blanke oren vond ze niet abnormaal, want volgens mske was zwarte Piet zwart van de schouw en niet omwille van zijn huidskleur.

Veel later, toen Zoneke en Zus klein waren heeft mske dan ook gezworen dat sinterklaas mysterieus moest zijn en blijven. Sinterklaas zo weinig mogelijk ontmoeten en er zo weinig mogelijk over weten, dat vond mske nog het beste.

Hoe lang zal het duren eer Amke’s pientere oogskes het een of het ander in het snotje krijgen en zal ze er dan ook over zwijgen om een rede die enkel kinderen kennen?