Gisteren was het vrijdag de dertiende. Dat is hier al net hetzelfde als welke vrijdag dan ook. Katten hebben daar geen last van, mske ook niet. Onder een ladder doorlopen doen we sowieso niet, dat is gewoon dom en ooit was hier zelfs een zwarte kat en mske mist hem nog steeds. Bijgeloof is een raar ding.

Er is maar één ding dat mske niet kan hebben, dat is wat zij “op malheur roepen” noemt. mske zal dus nooit zeggen dat ze dit of dat nog nooit heeft voorgehad en ze wordt zelfs ambetant als een ander het in haar plaats zegt en dan antwoordt ze: “je moet niet op malheur roepen” en klopt het af, maar dat afkloppen is maar een gewoonte want het helpt toch niet.

Bovendien was het gisteren dikketruiendag. Wij doen daar niet aan mee. Niet omdat wij met het milieu niet inzitten maar er zijn dingen die niet kunnen, zoals met een dikke trui een ganse dag aan een klavier bezig zijn. Vlot gaat dat niet en bovendien kan je dan wel warm hebben maar met koude vingers typen is ondoenlijk.

En vandaag is het valentijn. Er zijn voor- en tegenstanders. Wij zijn tegen. Veel te gecommercialiseerd en veel te geseksualiseerd. In deze maatschappij zonder taboe’s is er geen plaats meer voor intimiteit blijkbaar.

Eigenlijk zijn mensen rare wezens, ze hebben het steeds maar over vrijheid maar laten zich anderzijds regels opleggen om er toch maar bij te horen.

Morgen weer een gewone dag, ’t zal tijd worden.