mske had alle jaren last van het zomeruur, van het winteruur ook maar dan in mindere mate, maar het zomeruur … Dat beterde sedert we hier wonen. Er moet hier niet meer opgestaan worden en zodoende is de verandering niet zo drastisch.

Dit jaar echter kwam de lucht nog maar eens naar beneden in de week voor het zomeruur. Die lucht was dan wel al voldoende gestut maar stond nog wiebel.

mske, van geen kwaad bewust, dacht helemaal niet aan de uursverandering. Ook niet toen de volgende opdoffer er aan kwam en daarna het telefoontje van dinsdag.

Gisteren voormiddag had ze nog snel een dossier afgemaakt, zodat ze vandaag met frisse moed aan de volgende grote brok kon beginnen en toen ging ze naar de Ronde van Vlaanderen kijken. Dat was toch de bedoeling. Ze viel prompt in slaap en werd net op tijd wakker om Stijn Devolder over de streep te zien bollen.

Daarna voelde ze zich slaapmottig, je zou voor minder. Ze maakte nog snel een ultra kort dossierke met het oog op de voornoemde volgende grote brok. En toen las ze ergens iets en alhoewel ze eigenlijk dacht “nonsens” maakte het haar toch wat verdrietig en toen gebeurde er wat anders dat er op zich niets toe doet en daardoor werd ze compleet weemoedig en dacht ze terug aan dat telefoontje van dinsdag waarover niets gezegd kan worden en waarmee dan ook alles is gezegd.

Kort gezegd: mske zat er door.

Om 10u gisterenavond was ze weer doodmoe maar wou niet gaan slapen want Slow kijkt graag naar Studio 1 zo rond den elven. Maar om tien voor elf besloot ze toch maar naar boven te trekken, wat vroeg is volgens de hier ten huize geldende normen. Meestal is het na twaalven of zelfs rond den enen. Twee uur is een uitzonderlijke uitzondering. Maar dat doet hier nu niks ter zake.

Deze morgen stond ze op om twintig voor negen. Fris als een hoentje om aan de grote brok te beginnen? Zo voelt ze zich anders niet. Niet dat ze zich nog moe voelt, maar ze zegt dat het aanvoelt als verdoofd en de grote brok lijkt een onoverkomelijk obstakel.

Allee vooruit dan maar!