Op een zonnige zaterdagmorgen, dat maakt al klaar en duidelijk dat het gisteren niet was, laadde Slow de auto. Even tevoren had hij nog boterhammen gesmeerd om mee te nemen en die samen met een fles drank in de kabas gestopt.   Ze hadden besloten het boshuizeke met een bezoekske te vereren.

“Wat eten we dan ’s avonds op onze andere bestemming?” had Slow aan mske gevraagd, maar die had haar schouders opgehaald en een pak friet geopperd.

Ze zetten eerst een stapke in het bos rond het huizeke. mske had het planneke gememoriseerd, maar dat bleek dan achteraf van geen kanten te kloppen. Waarschijnlijk stonden de hele kleine wegelkes daar niet op vermeld. Feit is dat ze van hun wandeling genoten. Het weer was goed, er was niet te veel volk en het bos had zo veel te bieden dat Slow foto na foto nam.

Eens terug aan het huizeke zelf stond daar de verlokkelijke plakkaat: “terras geopend”. Ze bekeken mekaar en namen het kloek besluit: “dan zijn die boterhammen maar voor vanavond”.