Het was efkes schrikken toen dinsdag de factuur van Belgacom in de bus viel. Het bedrag was hoog, te hoog. En van errezze slaagde ik er niet in om rustig het zaakske door te nemen. Ze hadden natuurlijk hun gratis kadooke mee gefactureerd en daar we al te maken kregen met het faillissement, dat toch ook een ferme opdoffer voor onze financiën betekent was dit er nu ineens te veel aan.

Ik heb Belgacom opgebeld zo opgefokt als ik was. Ze gingen het in orde brengen. Zeggen dat ik het eerst rustig had moeten laten bezinken is allemaal goed en wel als het over een ander zijn centen gaat en bovendien kan ik pas laten bezinken als ik weet wat er nu juist van aan is.

Feit is dat er de laatste tijd meer goeie dingen voorvallen dan slechte, alleen zijn die twee slechte veel, maar dan ook veel groter dan de goeie en als ze dan van de goeie zaken nog een stuk gaan afpitsen, zoals met die fout in de factuur, dan hoeven die voor mij eigenlijk al niet meer.

Zeker dat er gisteren nog ene gesneuveld is. Een voorvalleke, dat wel prettig was maar dat ergens toch een bittere bijsmaak had, is gisteravond door een telefoontje compleet verzuurd en het goede gevoel komt niet terug. Dat komt omdat blijkt dat mensen ons een plezier willen doen, maar dat dat eigenlijk niet waar is. Ze willen zichzelf een plezier doen. Dan kunnen ze ons eigenlijk beter onze eigen boontjes laten doppen.

Daarnet om 19.21u hebben ze er ook nog ene onthoofd.

Zijn we nu bitter? Ja! En we gaan maar ineens verder, het mag en moet eindelijk eens van onze lever. Slow zegt dan wel: “doe dat niet, ze gaan er nog plezier in hebben”. Maar dat is toch de opzet van dit blog, dacht ik zo, de mensen een beetje plezier bezorgen, is het niet omwille van kleine anekdotes dan toch omwille van dat stuk miserie dat we nu al zeven jaar meezeulen.

Al die zes jaar die we bloggen hebben we dat altijd, maar dan ook altijd gedaan om dingen van ons af te schrijven en om andere zaken te relativeren. Dat er van in het begin van die zes jaar eigenaardige personages op die blogs rondwaardden, dat had ik al snel ondervonden. Om één of andere rede leek één of andere blogger iets tegen mijn blog te hebben. De geijkte uitdrukking: “och die zijn jaloers” dook weer op, al vroeg ik me af waarom iemand op ons jaloers moest zijn. Kennen ze de doem die hier over het huis hangt? Neen zeker?

Dat het blog een steun en toeverlaat is, hoef ik dus niet meer te zeggen. Toch zijn er die er een punt van gemaakt hebben om mijn, ooit eens volle, linkenlijst leeg te roven. De ene na de andere bleef weg -diegenen die ik zelf buiten bonzjoerde niet meegerekend- en ik dacht: “foert, als ze niet beter weten”. Dat er zo heel af en toe eens eentje bijzat dat stak, dat is achteraf gezien maar bijzaak.

De moeilijkheden die hier bestaan vertel ik niet, ik krijg toch steeds hetzelfde antwoord: “maar jij hebt toch Slow”. Ik heb niks, Slow is een mens en die kan je niet bezitten. Bovendien lijkt het dus echt wel of er een bende sukkels jaloers loopt te zijn omwille van Slow. Dat ze me hun grieven zenden en ik zal met plezier een lijstje opmaken van wat ze wél hebben.