Een Duits echtpaar kon de zware handicap van hun vierjarig zoontje niet meer aan en hebben het kind gedood waarna ze zelfmoord plegen. Dat stond gisteren in Het Laatste Nieuws.

Het Laatste Nieuws is niet bepaald de favoriete gazet hier ten huize maar de reacties zeggen altijd heel veel over de mensen. Nu ook. Toen ik het bericht gisteren lazen stond er maar één reactie waarin o.a. stond:

Hoe meer dat ik van die verhalen lees, hoe liever dat ik dieren heb!

 
Wel kijk, een dier laat een gehandicapt jong geen vier jaar oud worden. In het beste geval doden ze het direct. De meer zogezegd zachtaardigen laten het leven zodat het zelf kan kreperen. Bij de dieren is dat een drang voor de instandhouding van de soort zodat alleen de sterksten overleven. Dat is nodig in de natuur waar het er toch om gaat om te eten of gegeten te worden.

Kijk ik daar nu op neer? Neen, de natuur is mooi maar wreed. Door de evolutie van de mensheid is het best mogelijk dat ook de minder sterken overleven en een menswaardig bestaan hebben.

IK had als titel willen zetten: “oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt” maar iemand in die reacties is ons voor, zodoende gaan we maar efkes twijfelen of de zogezegd normalen wel zo normaal zijn.

Want wat is normaal? Staan zwijmelen voor twee snotneuzen à la Romeo en Julia die zichzelf doden omdat ze hun verwende goesting niet kregen en anderzijds oordelen over mensen die misschien de ultieme daad van liefde hebben gesteld? Die ouders hebben het kind geen leven van miserie willen laten leiden/lijden maar ze hebben het ook niet alleen op zijn laatste reis gestuurd.

Over het algemeen hebben wij het ook niet zo begrepen op zelfmoordenaars. Dat vinden wij over het algemeen lafbekken. Dat mag nu eindelijk ook wel eens gezegd worden. Maar er zijn uitzonderingen.

Vandaar: “Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt”.