Net toen het hier deze week op zijn drukste was, je weet wel de laatste dagen van de maand en snel snel snel nog dit en snel snel snel nog dat zodat het ook nog op factuur kan, telefoneerde een nieuwe potentiële klant. Zoals het alle goeie nieuwe potentiële klanten betaamt had de man een uiterst dringend urgent vertaaljobke dat echt niet kon wachten tot de eerste. “Het is maar iets heel kort” wist hij daar nog bij te vertellen.

Deze keer was het echt waar. Het was maar kort. De meeste klanten durven al wel eens zeggen dat iets kort is om de afleveringstijd in te korten maar daar trapt mske niet meer in, ze belooft niks meer vóór ze de kortheid der dingen gezien heeft. Helemaal weigeren omwille van de mogelijkheid dat ze hem later nooit meer hoort, neen, dat doet ze ook niet. Enkele van haar goeie klanten zijn namelijk ook zo binnen gekomen de allereerste keer. Een noodgeval, een dringend zaakske, iets wat een ander niet wil doen, … en mske is nogal flexibel als het daar op aan komt. Zodoende besloot ze het er toch nog maar efkes ergens tussen te nemen.

Het werkske had op een half uurke klaar kunnen zijn ware het niet dat het weer een bepaalde terminologie betrof, een terminologie die mske dan wel grondig onder de knie heeft in ’t Vlaams en in ’t Frans en waar ze ooit ook in het Engels nogal thuis in was, alleen was dat ooit ondertussen al meerdere jaren geleden. Zo kwam het dan ook dat mske dacht: “ik weet dat ik het weet maar ik weet het niet meer”.

Ze googelde op dat wat ze wel nog wist. Bij de derde website had ze prijs. De volledige zaak volledig uit de doeken gedaan op een duidelijke manier en in klare taal. “Die ga ik bij mijn favorieten zetten” dacht mske en terwijl ze dat deed zag ze de url van de site en ze keek efkes verbouwereerd en ze dacht: “hoe kan dat nu?” Die url was namelijk de naam van één van haar klanten en de tekst … die had mske ooit zelf geschreven.

Of hoe je op het web jezelf tegen komt.