Als je dan zo afkomt van een paardendressuurwedstrijd en denkt aan de patatten die al wel geschild doch niet gekookt zijn en overlegt dat het toch nog een pozeke duurt eer er op die manier eten op tafel staat en je absoluut geen zin hebt in “nu boterhammen, straks patatten” dan kan het zijn dat je zegt: “rijdt maar langs het stadje, we gaan ons een kebab halen”.

Als je dan merkt dat je normale kebabzaak dicht is op zondagnamiddag en je bij de Egyptenaar ziet dat die wel allerlei lekkere zaken doch geen kebab heeft dan kan het zijn dat je zegt: “op het marktplein is er een nieuwe open gegaan, we zullen daar eens kijken”.

Als je dan nadat je je bestelling hebt opgegeven staat te wachten en de uitbater tijdens het prepareren een babbeltje slaat en bijna ajuin op je kebab kiept en daarna efkes berekent hoeveel je hem moet dan kan het zijn dat je zo een lap van twintig op de comptoir legt.

Als je dan ziet dat de uitbater in zijn portemonnee zit te rommelen en in zijn schuif zit te graaien waarop hij met een verbijsterde blik naar dat briefke kijkt, opnieuw gaat rommelen en opnieuw gaat graaien dan kan het zijn dat hij opkijkt en zegt: “ik kan niet teruggeven”.

Als je je dan afvraagt hoe je dat moet oplossen aangezien het stadje in algemene rust verzonken is en de enige wakkere wezens blijkbaar met drie op een twintiger staan te kijken dan kan het zijn dat de uitbater het zakske met kebab in je handen steekt en de lap van twintig terug jouw richting uitschuift en zegt: “betaal volgende keer maar”.

Als je dan terug in de auto zit en bedenkt hoe dikwijls per jaar je zo een kebab gaat halen en tot de conclusie komt dat hij dan toch lang op zijn centen moet wachten dan kan het zijn dat je zegt: “we kunnen het beter deze week eens binnenbrengen”.