Diegenen die ons kennen weten dat hier soms stress koning is. Diegenen die ons kennen weten ook dat wij daar niet aan toegeven. Sommige momenten lijkt het net of er nooit nog mooie dagen zullen komen.

Dan komt de mail. De opluchting is zo hevig, maar zo hevig dat ze pijn doet. Niemand hier om die opluchting mee te delen, alhoewel niemand? mske en de kat, dat is toch een ploeg op zich! Enkel Slow ontbrak om er eens een danske mee te placeren.

Bij het avondeten zette mske de fles champagne, die er nog over was van nieuwjaar, op tafel en twee glazen. Slow kwam thuis en vroeg wat er gaande was en mske zei: “ontkurk die maar, dan vertel ik het wel”. En Slow gaf daarna toe dat dat wel een goeie reden was om te vieren. Maar aangezien zo een fles champieter nogal veel is om met twee uit te drinken heeft mske daarna zelf een stop ineengeflanst zodat ze die fles nog tot vandaag konden bewaren.

In elk geval, een snotvalling, vliersiroop, veel werk, de grote opluchting en twee glaaskes champagne, het was teveel.  Om half negen gisteravond zei mske dat ze ging slapen. Slow kwam een tiental minuutjes later en dat heeft mske zo nog heel even geweten al was ze al serieus op weg naar dromenland.

Ze zijn vanmorgen om halfnegen opgestaan. De snotvalling is er nog maar verder voelt mske zich wel erg verkwikt.