Tijdens het fietstochtje van gisteren kwamen Slow en mske voorbij het kleine kerkhof. Op de gesloten poort hing een wit papier waarvoor mske toch even halt hield om het te lezen.

“Akte van verwaarlozing” stond er en het vermeldde welke graven vervallen en verwaarloosd waren. Het was een oud klein kerkhof met verouderde vergrijsde en groen uitgeslagen grafmonumenten daterend uit een tijd waar deze pompeuze herinngeringsstenen tekenen van rijkdom waren.

Het kleine oude kerkhof was op zich mooier dan het kleine nieuwe kerkhof ernaast, maar die akte van verwaarlozing betekende toch dat er een tijd komt dat zelfs grafzerken de vergetelheid niet kunnen tegenhouden.

En mske stapte terug op haar fiets en dacht dat zo een steen niet aan haar besteed is. Meer nog, ze bedacht dat ze liever vrij zou zijn dan onder zo een zerk of in een urn op een schouw of in een muur.