Als gevolg van een reactie op het blog van Drs. Happolati, waarin hijzelve toegeeft dat hij kon zitten donderjagen met een leuke meid uit de klas, zat mske hier te bedenken dat zij nooit naar een gemengde school is geweest.

Wat achteraf gezien natuurlijk weeral niet juist is gezien de foto’s van het tweede kleuterklasje waar Polleke met zijn schortje de bak melk komt halen terwijl mske op de kemel zit.

In die tijd werd er echter nog niet gedonderjaagd al had mske toen wel aan Polleke beloofd dat ze met hem zou trouwen. Dat had ze trouwens ook nog aan Hugoke beloofd, al weten we niet of die een schortje droeg. Ze had verder ook nog aan de zuster beloofd dat ze zou non worden. Het werd dus de hoogste tijd dat ze daar verhuisden. Een mens zou uiteindelijk niet meer weten welke belofte hij wel of niet moest houden. Als ze het nu zo bekijkt denkt ze dat Polleke de beste optie was, gezien dat schortje natuurlijk.

Maar daar hebben we het niet over, we hebben het over serieuze dingen zoals school, met de nadruk op leren. In die eerste humaniorajaren zat mske dus in een school waarvan ze zich de naam niet meer herinnert en die school werd van het college gescheiden door een muur. Maar er moet er toch een schoonheidsfoutje in die muur geslopen zijn want ergens in een achteraflokaaltje, dat ze als noodklasje gebruikten, was een venster. Dat venster was aan de kleine kant maar gaf uit op de speelplaats van het college. Kan je je voorstellen? Een volledige humaniora meisjes en een venster van geen meter breed. Maar mske hield niet van drummen.

In die tijd ook niet van jongens blijkbaar want later, nadat ze ook daar waren verhuisd en de scheiding tussen de scholen bestond uit een grote metalen poort, was ze ook niet aan de spleet van die poort te vinden, want door die spleet werd niet enkel gegluurd maar werden er ook boodschappekes doorgegeven.

mske houdt nog steeds niet van drummen.