mske zat op het bankske op het plein van het stadhuis de fietsen te bewaken. Het was haar beurt. Iets ervoor had Slow daar gezeten terwijl mske in de bibliotheek was en nu was hij nog snel even naar de markt.

Een man kwam het pad naast het OCMW op. Wat zeg ik? Een man? Het was een heer. “Een gedistingeerde heer” dacht mske. Vlotte moccassins aan zijn voeten met bijpassende sokjes, een ruiten geklede short en bijpassende polo en mooi geknipt grijs haar. Hij was gebruind, niet teveel om lelijk te zijn, juist à point. Zij blik stond op oneindig.

Daardoor zag hij niet dat mske goeidag zei, hij keek over haar heen. Onder zijn arm droeg hij losjes een boek, blijkbaar een bibliotheekboek want hij zwenkte richting bibliotheekdeur. Hij struikelde in de goot en maakte onelegante bewegingen om recht te blijven. mske bedacht dat dat ervan komt. Als je zo boven de mensen uitkijkt zie je niet waar je je voeten zet.

Maar toen vergat ze de man, ze dacht aan wat in de fietstassen zat en wat ze daarmee allemaal ging doen en verheugde zich op het klaarmaken en verheugde zich op morgen.

Iets later kwam de man terug buiten met twee boeken losjes onder zijn arm. Zijn blik nog steeds op oneindig stapte hij richting midden van het pleintje en struikelde in de goot.

mske dacht niet meer : “een gedistingeerde heer”.  Ze dacht: “onnozelaar”.