Het is een feit dat kleine beebies een boerke moeten laten zodat ze geen luchtophopingen in hun maagske krijgen.

Tussen dat verplichte boerke van toen en het niet toegestane boeren voor volwassenen ligt een gans boerkesleven dat eigenlijk nooit besproken wordt.

Dat begint ermee dat je moeder op zekere dag zegt dat je wel een boerke mag laten maar dan heel discreet achter je hand en dat je bovenop nog pardon moet zeggen ook.

Later leer je je kinderen ook dat discrete aan al dring je niet echt aan op dat pardon aangezien je denkt dat je er daarmee maar eerst de aandacht op vestigt.

Als zij ouder worden hoor je ze bij elke ontsnapte tegen elkaar zeggen: “een boer verlaat zijn erf”.

Op een dag keert je puberzoon van een skivakantie terug, laat een knal de lucht in en zegt: “halloooo? Met de boerderij? Het zwijn zélf?” Dat blijft een pooske de uitdrukking bij uitstek om daarna in de vergeethoek te geraken.

Daarna komt Slow en die, die loopt op een zonnige dag in Antwerpen op de Groenplaats als hij per ongeluk het discrete boertje van je dochter opvangt. Hij neemt haar bij de arm en maakt een gebaar alsof hij iemand voorlaat en zegt: “pas op, laat de boeren passeren”.

Je hebt hem ook al wel: “geef die boer een stoel” horen zeggen.

En dan komt de dag dat je twee kleindochters aan de tafel zitten en als je een licht zuchtje hoort de andere hoort vragen: “hallooo? Met de boerderij?” Wat er met het zwijn gebeurde, dat weten we niet, mogelijk is het ook al grootvader, want het gegiecheld vervolg luidt: “het zwijntje zélf?”

Dus ja, soms, als er niemand in de buurt is, je je hand niet voor je mond moet houden noch pardon zeggen, als je maag een beetje tegenpruttelt en je een grote pint bruis drinkt … en dat zonder dat er iemand op je rug klopt en zegt: “nu nog een boerke laten”.