Zoek
Man Bijt Hond, onderweg naar Compostella, de reiziger ontmoet Tonton en Tata, twee niet meer zo jonge mensen die zich ontfermen over pleegkinderen.
Schrijnend is het kindje van zeven dat zegt dat ze bij Tata is omdat haar moeder haar niet meer moet. Ze waren al sedert drie jaar alle contact met de moeder kwijt en het kindje huilde niet meer zoveel als vroeger.
Waarom blijft een kind gehecht aan een mens dat de naam moeder niet waard is.
Waarom blijft een mens eigenlijk houden van de monsters die zijn of haar leven verzieken.
Gelukkig zijn er nog afgronden.
ms
Omwille van een vraag over die afgronden, volgt hier de uitleg.
Als je ziende blind bent is het goed dat je hardhandig met je neus op de feiten wordt gedrukt. Je kan er alleen maar beter van worden, hoe slecht je je op het ogenblik van de val ook voelt.
mizzD
Aha..bedankt voor de uitleg..kreeg al enge gedachten!
Waarom een kind gehecht blijft aan een mens dat de naam moeder niet waard is..? ik weet er eigenlijk geen zinnig antwoord op te geven, heb zelf de ervaring niet. Misschien omdat het een deel van je identiteit is, je moeder? De reden dat je er bént? Echt absoluut geen idee..ik zou denken dat dat kindje van de tv alláng die pleegouders als vervangend liefhebbend zou hebben aangenomen..en dan doorgaat met haar leven..er het beste van maakt. Een moeder die geen moeder is..hoe kun je daar nog gevoelens voor hebben?
magda
Ik weet uit werkervaring dat er bij geplaatste (wat een lelijk woord) kinderen altijd rekening wordt gehouden dat een terugkeer naar hun familiaal milieu mogelijk is.Er wordt dan ook regelmatig over hun familie gepraat.Kleine kinderen zouden zonder die gesprekken hetgeen achter hen ligt wèl vlug vergeten.Maar wat is nu goed en wat is nu verkeerd daarin. Ik zou het niet weten want vroeg of laat willen de kinderen toch hun herkomst kennen.En het eeuwige “waarom overkomt mij dat “blijft bij hen leven en maakt dat ze zich schuldig voelen aan iets waar ze geen schuld aan hebben.
Ik vond het een ingetogen reportage .Veel woorden waren er niet nodig om het dramatische in die kinderlevens te begrijpen.
ms
@ mizzD: blijkbaar heb je echt wel een afgrond in vrije val nodig om tot dat besef te komen, jà.
@ Magda: zowel die reportages van vorig jaar over de “E40” als deze nu van de man naar Compostella zijn ontroerend door hun eenvoud. Slow had Woestijnvis gecontacteerd om te zien of die “E40” reportage niet te verkrijgen was. De reporters gingen hem contacteren als ze terug op ’t buro waren. Ondertussen denken wij dat die mee te voet naar Compostella zijn.
mizzD
Vaaaaaaaaaal…!
Nee, natuurlijk besef ik wel dat je je als kind dan schuldig voelt aan iets waar je absoluut niet schuldig aan bent..maar blijf je dan ook van zo’n moeder hóúden..??
ms
Ik vermoed dat je dan zo rond je 23ste tot het besef komt dat het jouw schuld niet is maar dat je pas rond je 42ste in die afgrond tottert. En dan is ’t over. Definitief.
Maar dan kan het natuurlijk zijn dat je ondertussen al weer aan zo een onvoorwaardelijke vastzit zodat je zo tegen je 48ste nog eens in een afgrond kan kukelen.
Natuurlijk is het je eigen schuld ! Ze zouden het op het doodsprentje moeten zetten : “het was haar schuld, ze heeft ze veel te lief gehad”.
mizzD
En dan geef je ze alsnog de schuld..?
ms
Zie je ! Eigenlijk wel. Je moet maar zo stom niet zijn.
mizzD
Stom? ach kom…’ménselijk’ lijkt me eerder hè…iedereen is alleen maar menselijk..behalve de monsters dan, daar is geen greintje menselijk meer aan.
magda
De “E40″ heb ik ook gevolgd ,ook zo’n menselijke reportage. Ze laten de mensen zichzelf zijn en laten de conclusie aan de kijker.Ook de reportages in Siberie( ik denk dat het daar was) waren ook zo intens en dan de terugkeer om diezelfde mensen op te zoeken.
Mske ik las jullie meningen .Ze zeggen ” bloed kruipt waar het niet gaan kan” .Ik denk dat dit de onzichtbare banden zijn die een familie bijeen houdt.
ms
Dat van dat bloed dat kruipt waar het niet kan gaan, dat gaat volgens mij niet op, anders zouden er geen moeders zijn die hun kinderen niet moeten.
magda
jaja, daar heb je ook wel gelijk in. Maar ik zag het in dit geval meer kinderen tegenover hun ouders.
ms
Een pot waaruit enkel geschonken wordt en niet bijgevuld, raakt leeg.