De vraag is niet of het gaat gebeuren. De vraag is wanneer het gaat gebeuren. En dat is een belangrijke vraag.

Het zit namelijk zo. Een week of twee geleden zat mske hier op haar burostoel en reikte naar iets op de printer toen ze ineens compleet scheef ging hangen, zich vastgreep aan het buro en “oeps” zei.  “Wat is ’t?” vroeg Slow terwijl hij ter hulp schoot.  mske vertelde dat blijkbaar één van de wieltjes van de stoel verstek had gegeven. “Laat eens zien” zei Slow en hij draaide de stoel om.

Eventjes, heel eventjes, had mske een déjà vu maar Slow probeerde gewoon één voor één de wieltjes uit en verklaarde dat er niets mis was.

Ondanks dat er niets mis is, gaat die stoel zo af en toe scheef hangen, net of er toch één van de wieltjes zich stillekesaan in zijn schulp terugtrekt. En dan grijpt mske zich rap vast aan het buro terwijl Slow zegt: “toch maar eens uitkijken voor een andere stoel” waarbij mske denkt: “maak er dan maar ineens twee van” want die van Slow is nu ook de comfortabelste niet meer.

En eigenlijk denkt mske dat ze dan ineens beter de pc-tafels en het buro en de stoelen en alles buitenkiepen en één grote werktafel zoeken in de vorm van een ongelijkbenige driehoekvorm met afgeronde hoeken. Daar kunnen die twee pc’s op, Slow kan op zijn plaats blijven, mske schuift wat door en ze winnen de helft aan plaats.

Maar die buro’s hier in het buro zakken nog niet door hun wielekes. Ah neen, ze hebben er geen!