Normaal schrijft Sloef op het blog. Soms doe ik dat. Dat hangt er van af hoe we gezind zijn. Wat ik haat, dus een grondige hekel aan heb is dat ik het moet schrijven omdat Sloef verdwenen is. Sloef kan niet verdwijnen want Sloef mag niet buiten. Maar toch, zo van tijd tot tijd … deze keer bijna drie jaar geleden.

Gisteren namiddag kwamen we thuis en hij wachtte ons niet op in de gang, zoals hij gewoonlijk doet. Slow rook onraad. Hij had ’s morgens gegeten, dat wel.  Hem roepen helpt niet, dat werkt averechts. Dus deden we maar of onze neus bloedde en zochten gans het huis af. Onze slaapkamer, de kleedkamer, de kamer van Amke en Ella, de badkamer, de vijfde kamer, wat eigenlijk de mooie naam is van de rommelkamer, de keuken, de woonplaats. Eén keer, twee keer, drie keer … Eigenlijk telkens we boven moeten zijn gaan we toch hier of daar eens kijken.

Als Sloef er niet is, ontbreekt er iets aan mijn inventieve hersencel. Dit is dus de bijdrage voor vandaag. Mee komen zoeken zou vriendelijk aangeboden zijn maar het helpt niet. Sloef heeft het niet begrepen op mensen die hij niet kent.